Theo Boerman: ‘Wethouderschap begint me zwaar te vallen’

Uit Het Kompas van 29-12-2021

Het begon met trillingen in zijn rechterhand. Nu drie jaar later moet hij noodgedwongen afzwaaien als wethouder. In april is het zestien jaar geleden dat hij geïnstalleerd werd. Met daar voorafgaand nog eens zestien jaar als raadslid heeft Theo Boerman de helft van zijn leven gegeven aan de plaatselijke politiek.

,,Ik heb er erg tegenop gezien om te stoppen. Het idee van: ik stel me niet meer verkiesbaar’’, zegt Boerman. ,,Dan ga je je eens verdiepen in de ziekte en hoe het zich kan ontwikkelen. Dan zeg je: dat kan ik mijzelf niet aandoen, dat kan ik de gemeenschap niet aandoen.’’

Begin 2019 kreeg Boerman te horen dat hij de ziekte van Parkinson heeft. Een progressieve ziekte die de aansturing van het lichaam aantast. ,,Het is een afstervingsproces in je hersenen’’, legt hij uit. ,,Iets functioneert niet meer en sterft af. Je produceert geen dopamine meer en dat is het stofje dat alles aanstuurt, eigenlijk het communicatiemiddel. Dus je kan op allerlei manieren er last van krijgen. Meer dan lichamelijk heb ik er nog geen last van. Maar als je allemaal leest wat je kan gaan mankeren... ik ben maar gestopt met lezen, want daar word je ook niet goed van.’’

Schrijven werd als gevolg van Parkinson moeizaam. Ook zijn orgelspel is niet meer wat het geweest is. ,,Snelle loopjes, het werd hakkeliger’’, aldus de wethouder van de SGP die afgestudeerd is aan de streekmuziekschool en daarna nog door had kunnen gaan studeren aan het conservatorium.

Het werd een heel andere carrière. Werk waarvan hij is gaan houden en waarvan hij nu met pijn in het hart afscheid moet nemen. Zijn lichaam kan niet meer geven wat hij graag zou willen. ,,Van tandenpoetsen word ik bij wijze van spreken al moe.’’
Vorige week werd Boerman - vader van zeven kinderen en opa van zeven kleinkinderen - 63 jaar. Oud voelt Boerman zich dan ook niet. ,,Tobberig’’ is meer het juiste woord. Eind 2019 hakte hij voor zichzelf de knoop door om te stoppen, al heeft het hem daarna nog veel beziggehouden. ,,Nu ben ik ermee verzoend en kijk ik er toch wel naar uit, want het begint me zwaar te vallen.’’

Als Boerman terugkijkt op zijn wethouderschap doet hij dat zichtbaar met veel plezier. Ook de heikele momenten waarop hij soms dacht dat het over en uit zou zijn, kan hij nu om gniffelen.

DE BOMENAFFAIRE Een van die momenten kwam al vroeg in zijn carrière, tijdens zijn eerste periode als wethouder. ,,De bomenaffaire’’, zo noemt hij het. Aan de Peulenlaan waren bomen vergiftigd en de weg moest daar op de schop. ,,Dat ging niet helemaal goed en tot overmaat van ramp bleven de bomen staan die gekapt moesten worden en die niet gekapt moesten worden, werden gekapt.’’
Boerman zucht nog eens. ,,Toen heeft het aan een draadje gehangen of ik was weggeweest.’’ Een motie van treurnis tegen hem volgde. Die werd door heel de raad gesteund. ,,Dus dat was helemaal een succes’’, aldus Boerman, die tijdens het vertellen er ook zachtjes om moet lachen. ,,Hij werd zelfs aangekondigd door een coalitiepartij. Kan je nagaan hoever de frustratie opgelopen was.’’

,,Ik heb die eerste periode ook heel veel geleerd moet ik zeggen’’, zo concludeert hij. Er is toen volgens hem veel werk verzet. Zo moesten de financiën van de gemeente op orde worden gebracht, is reinigingsdienst Waardlanden opgericht en is het innen van de lokale belastingen ondergebracht bij SVHW. ,,Dus er is heel wat gebeurd, daar ligt wel een hoogtepunt.’’

Besturen is gewoon een kunst, het is een vak

Wat Boerman tegelijk een hoogte- en een dieptepunt noemt is de wateroverlast in delen van Hardinxveld door de hoosbuien in 2014 en 2015. ,,Dat heeft me heel veel gedaan. Als ik de ellende zag van de mensen die ten einde raad waren... verzekeraars die niet alles uitkeerden, vocht op de muur, schimmelvorming soms. Dat heeft me erg aangegrepen en uiteindelijk is dat een hoogtepunt geworden door samen met het Waterschap een belangrijk pakket te hebben verzonnen om die wateroverlast weer te beperken.’’

Nog niet zo lang geleden dacht Boerman nogmaals dat hij veld zou moeten ruimen. Dat was naar aanleiding van de herinrichting van Boven-Hardinxveld. ,,Dat moet in 2019 zijn geweest.’’ Het werk pakte daar flink duurder uit dan verwacht en de gemeenteraad heeft toen extra budget beschikbaar moeten stellen. ,,Toen heb ik echt wel slapeloze nachten gehad en gedacht: nu is het echt voorbij, in het zicht van de haven strand ik. Maar ook dat heb ik overleefd.’’

RELATIEVE RUST Burgemeester Maria Wiebosch-Steeman is de enige die Boerman in al zijn jaren als wethouder door de raad weggestuurd heeft zien worden. Het kenmerkt de relatieve rust binnen de Hardinxveldse politiek, waar in sommige andere gemeenten ze elkaar de tent uitvechten. Ook Hardinxveld heeft zo’n periode volgens Boerman gekend. Maar de laatste jaren ziet hij dat er goed naar elkaar wordt geluisterd. En daar draait besturen volgens hem in de eerste plaats om. ,,Het moet nooit gaan om de macht of de meerderheid. De democratie bestaat ook bij het betrekken van de minderheid.’’

Toch is het hem meermaals verweten geen rekening te houden met anderen, zowel door oppositiepartijen als inwoners. Zo liepen de gemoederen over de keus om Hardinxveld bij de Drechtsteden te voegen hoog op. Oppositie en coalitie stonden vaak lijnrecht tegenover elkaar. Die discussie ,,was best wel scherp’’, erkent Boerman. Maar gesprekken die hij destijds samen met de burgemeester voerde met de regio Alblasserwaard-Vijfheerenlanden liepen op niks uit.
Een betere optie dan de Drechtsteden was volgens hem niet voorhanden. ,,Ik heb daar nooit geen spijt van gehad. Ik ben blij dat we dat doorgeduwd hebben en dat het college en de coalitie dat doorgeduwd hebben. Ik denk dat dat ook belangrijk is geweest voor het voortbestaan van Hardinxveld-Giessendam. En daar was het met name om te doen.’’

Ook naar inwoners zegt Boerman altijd geluisterd te hebben en hun ,,deelbelangen’’ naar eer en geweten te hebben afgewogen. ,,Ik heb regelmatig inwoners aan tafel gehad die met een verhaal kwamen, en ik zei: ik snap u, ik snap uw probleem en als ik in uw schoenen stond zou ik hetzelfde zeggen. Maar ik heb een ander belang af te wegen dan een individueel belang. Dus ik snap de mensen rond de grote inbreiprojecten, zoals de IJzergieterij en De Rokerij. Natuurlijk hebben wij wel geluisterd, maar soms is het niet mogelijk om aan alle wensen van inwoners te voldoen. Dat zijn twee dingen.’’

Net zoals in de rest van Nederland het eerder regel dan uitzondering is dat politici bedreigd worden, heeft ook Boerman met dreigementen te maken gehad. ,,Ik heb ook wel eens bijna een kopstoot opgelopen’’, vertelt hij, al wil hij daar verder niet over uitweiden. Hij benadrukt wel dat het dan gaat om excessen.

VERANTWOORDEN ,,Het maakt je wat voorzichtiger, maar het is all in the game. Je bent een hoge boom, dus je vangt veel wind. Is er iets aan de hand, heb jij het altijd gedaan. Je zit altijd in het verdachtenbankje, je moet je altijd verantwoorden. Dat is op zich helemaal niet erg en het hoort er allemaal bij. Als je dat niet aankan, moet je geen wethouder worden.’’

Naar eigen zeggen kan Boerman de dingen dan ook gemakkelijk van zich af laten glijden. Een eigenschap die een wethouder volgens hem nodig heeft. ,,Besturen is gewoon een kunst, het is een vak’’, legt hij uit. Sommige vaardigheden heeft hij in de loop van tijd wel moeten leren. ,,Je bent altijd geneigd te zenden... te zenden, te beargumenteren, gelijk te krijgen, te overtuigen. Maar het begint eigenlijk met luisteren.’’
Daarnaast is de samenwerking met ambtenaren van groot belang. ,,Want zij moeten mij behoeden voor dwalingen.’’ En nog een tip die hij deelt: ,,Als er een probleem ontstaat, moet je niet in de vlek gaan wrijven maar een vloeipapiertje gebruiken.’’

Boerman staat weliswaar nog onderaan op de kieslijst van de SGP voor de verkiezingen in maart, maar echt politiek actief zal hij na het aantreden van een volgend college niet meer zijn. Volgen blijft hij de politiek zeker. De SGP staat wat hem betreft er goed voor, met voldoende ervaring en jonge mensen op de lijst. En zijn beoogd opvolger Arjan Meerkerk is een ,,clevere kerel’’, vindt hij. ,,Daar heb ik alle vertrouwen in. Dat geeft ook wel rust hoor.’’

Concrete plannen voor de toekomst heeft Boerman nog niet, behalve dat hij de eerste maanden gaat uitrusten. Alles valt en staat ook met hoe zijn ziekte zich ontwikkelt. ,,Ik bid iedere dag om kracht en wijsheid. Dat gaat iedere dag nog goed. Achteraf ben ik iedere dag weer dankbaar zoals het gegaan is. En zo zie ik ook de toekomst.’’
Officieel moet hij nog vier jaar werken tot aan zijn pensioen. ,,Maar ik ben daar nog niet zo mee bezig. Een ding weet ik wel: ik vertrek natuurlijk om gezondheidsredenen. En dat is ook de enige reden. Dat neem ik wel mee naar de nieuwe werksituatie. Ik zoek niet meer iets waarbij ik volle werkweken heb en veel stress en veel spanning, want dat kan ik niet meer opbrengen. Als dat wel zo zou zijn, bleef ik gewoon wethouder.’’

Klik hier voor het originele artikel op de site van Het Kompas.